دانشکده پزشکی

به نام آنکه جان را فکرت آموخت

در سکوت بی‌صدای یک تصمیم بزرگ، با طمانینه‌ای که تنها از روحی بزرگ برمی‌آید، تصمیم گرفت تا پس از خاموشی تن، صدای دانایی‌اش طنین‌انداز کلاس‌های درس پزشکی شود. مرحوم عباس ضیایی پور، که اکنون نام او به روشنی بر تارک اخلاق علمی و انسانی ما می‌درخشد، جسم بی جان  خود را وقف آموختن کرد؛ نه فقط به کالبدشناسی تن، که به کالبدشناسی ایثار.

این عمل، فراتر از یک تصمیم شخصی، یک بیان فلسفی بود؛ در جهانی که مرزها میان مرگ و زندگی سخت‌گیرانه کشیده شده‌اند، او نشان داد که حتی پس از پایانِ زیستن، می‌توان معنا آفرید و زندگی بخشید. آن‌گونه که درختی خشک در زمستان، امید شکفتن بهاران را در دل زمین می‌کارد، او نیز پیکرش را بذر دانایی ساخت برای نسلی که در مسیر طبابت، بیش از هر زمان، به درک عمیق انسان نیاز دارد؛ نه فقط از منظر زیست‌شناختی، که از چشم‌انداز ارزش‌های انسانی.

دانشجویان عزیز؛

شما در برابر پیکری زانو خواهید زد که نه فقط جسم، که روحی عظیم را در خود حمل می‌کرد. این فرصت، آزمونی است برای درک ژرفای احترام، فروتنی، و تعهد به قسم پزشکی. شما باید نه تنها با دقت علمی، بلکه با قلبی سپاسگزار، با این بدن مواجه شوید؛ زیرا این پیکر، نه یک ابزار آموزشی، که نمادی‌ست از نهایت اعتماد به جامعه پزشکی. از این اعتماد پاسداری کنید، با رفتار و نگاهتان، با سؤالاتی که می‌پرسید و پاسخی که به انسانیت می‌دهید.

افتخاری که مرحوم  آفرید، نه در لفظ می‌گنجد، نه در تقدیرنامه‌ها و نه در سخنرانی‌ها. آنچه او انجام داد، در حافظه‌ تاریخ علم پزشکی ایران خواهد ماند. تصمیمی که شاید امروز نادر است، اما به یقین، بذر راهی‌ست که در آینده جوانه خواهد زد و الگویی می‌شود برای نسلی از انسان‌ها که می‌خواهند پس از پایان عمر، همچنان منشأ برکت و دانایی باشند.

باشد که این اقدامِ سترگ، آغازگر فصل تازه‌ای باشد در فرهنگ وقف علمی و انسانی؛ فصلی که در آن، مرگ پایان نیست، بلکه پیامی‌ست از ژرفای آگاهی.

روح بزرگش در آرامش، و نامش تا همیشه در روشنای علم و ایثار زنده باد.

دکتر سعید سرداری

رئیس دانشگاه علوم پزشکی زنجان